‘Je t’aime’, ‘I love you’ & ‘Ik zie je graag’… Maar ‘Ik hou van jou?’

Van iemand houden…

Wat is het? En waarom is het zo moeilijk om de woorden ‘ik hou van jou’ in die exacte volgorde achter elkaar over de lippen te brengen?

Ik heb er een tijdje over nagedacht toen enkele feiten zich afspeelden.

 

Feit 1: Dit feit dateert al van enkele maanden geleden, maar zoals ik het mij herinner ging het als volgt; ik en mijn vriend lagen in bed en ik kon mijzelf gewoon niet meer bedwingen en voor ik het wist had ik de woorden ‘ik hou van jou’ in die exacte volgorde uitgesproken. Wat er zich op dat moment in zijn hoofd afspeelde, daar heb ik geen idee van. Wat ik mij wel herinner is dat er van zijn kant geen reactie kwam… Stilte… En toen ik die mijn excuses aanbood, omdat ik dacht dat ik het te snel had gezegd of op een verkeerd moment of omdat het om welke reden dan ook ongepast was.

Feit 2: Als een meisje zoiets zegt en ze krijgt er nadien geen reactie op, dan vergeet ze dat niet snel. Onlangs echter, lagen we lekker gezellig bij hem thuis en ik stond op het punt om de woorden ‘ik hou van jou’ uit te spreken, toen ik in een flash terugdacht aan die ene keer en ik denk dat ik me nog nooit zo hard heb ingehouden om iets niet uit te spreken…

Feit 3: Toen ik hem daar later over aansprak, begon ik met de vraag: ‘Hoe erg is het voor een jongen om de woorden ‘ik hou van jou’ aan te horen?’. Volgens hem was dat bijlange niet zo erg en zelfs aangenaam om aan te horen. ‘Waarom?’ vroeg hij me achteraf… Ik heb hem toen maar verteld over feit 1 & 2, maar hij kon er niet bij dat hij bij feit 1 nooit gereageerd had.

Feit 4: Dus toen we gisteren weer gezellig in zijn bed lagen en hij tegen mij zei: ‘Ik zie je echt supergraag!’ dacht ik, ik zal het er maar eens op wagen: ‘Ik zie je ook echt graag en ik hou zelfs van je…’. Dat laatste moet hij niet al te goed verstaan hebben, want hij vroeg me om het te herhalen, dus ik: ‘ik hou zelfs van je…’. En veel verbeelding is er niet bij nodig om hetgeen dat volgde in te denken: stilte. Na een dikke minuut dacht ik, ik zal er toch maar eens op zeggen en ik moest prompt lachen: ‘Zie je wel dat je er niet op reageert?’ En toen begon de discussie (als ik het zo mag noemen) over ‘wat is houden van?’ en waar ligt het verschil tussen van iemand houden en iemand graag zien?

 

Op dat moment voelde ik me wel erg verward. Enerzijds had hij me weten gerust te stellen en gezegd dat het absoluut niet erg is om tegen iemand te zeggen dat je er van houdt, anderszijds had hij nog steeds geen reactie gegeven, hoewel hij beweerde niet door te hebben dat ik hem had gezegd dat ik van hem hield.

Toen hij me vraag wat houden van is, wist ik absoluut niet wat ik moest antwoorden…

Ik ben dus begonnen aan een zeker denkproces dat nu nog steeds mijn hersenspinsels beïnvloedt.

Godzijdank leven we vandaag in de 21^ste eeuw en had ik ook het internet waarop ik een beetje kon terugvallen en enkele ervaringen van andere mensen.

Uiteindelijk concludeerde ik volgende zaken:

Houden van is in principe niet definieerbaar. Elke persoon verstaat iets anders onder deze woorden, waarbij ook de graad van betekenis wordt bepaald. Bij de ene kan deze serieuzer zijn, terwijl bij een ander deze relatief licht kan worden opgevat.

Hoe serieuzer, hoe moeilijker je deze woorden over je lippen krijgt, maar dat heeft dan natuurlijk ook weer te maken met wat voor persoonlijkheid je te maken heeft, want een serieus persoon geeft een serieuze betekenis aan dat woord en zal dit meestal ook op een serieus moment zeggen.

Om je eigen betekenis van houden van op papier te zetten, is net een iets moeilijkere opdracht, maar laat ik het toch maar proberen.

Voor mij is houden van eigenlijk relatief veel door elkaar, maar heus niet onmogelijk.

Allereerst, in mijn geval, merk ik dat ik van iemand houd, wanneer ik mij amper kan bedwingen om de woorden ‘ik hou van jou’ niét te moeten uitspreken.

Bovendien is de persoon van wie ik houd, iemand die voor mij de kers op de taart is. Het is niet zo dat ik zonder die persoon mijn leven niet kán voortzetten (wat absoluut belachelijk is, aangezien je vooraleer je deze persoon leerde kennen ook zonder hem/haar leefde), maar waar ik gewoonweg mijn leven zonder deze niet wíl voortzetten. Voor mij is de persoon waarvan ik houd, diegene die ik graag zie, die lieve zaken voor mij doet, die mij gelukkig maakt en die mij doet lachen, maar waarvan ik weet dat als het ooit zover komt dat wanneer het gedaan is, ik het gevoel zal hebben dat ik net de grootste fout van m’n leven maakte door hem onder welke omstandigheden dan ook, te laten gaan.

De moeite die ik achteraf zal hebben om mijzelf in al m’n doen en laten weer op het juiste spoor zal zetten, zal onbeschrijfelijk veel moed bedragen.

Het verschil met graag zien? Op zich is dat er misschien niet. Houden van omvat voor mij sowieso de term ‘graag zien’, maar waarom het net dat tikkeltje meer is? Wellicht omdat er wel meerdere mensen zijn die ik graag zie zoals m’n beste vrienden (hoewel ik hen dat nooit letterlijk zal zeggen), maar geen van hen vormt de kers waarvan ik zeg dat ik niet zonder wíl.

Kortom, de persoon van wie ik houd, is de persoon waarmee ik me samen een toekomst kan inbeelden.

Ne gelukkigen!

Eerst en vooral een gelukkig nieuwjaar aan allen gewenst!
Mijn excuses dat ik dit pas in de vroege uurtjes van de 3e januari meldt, maar ik weet hoe het bij jullie zit maar in de vroege uurtjes van de 1e januari heb ik wel wat beters te doen.
Voornemens? Die zijn er ja.
Ik heb een schat van een jongen en die wil ik graag houden :]
Verder wil ik leren van zelfstandiger/onafhankelijker te worden van mensen. Het wordt eens tijd dat ik zelf mijn eten klaarmaak als ik van plan ben van volgend jaar op kot te gaan!
Mijn derde voornemen?
Nee, tot nu toe toch nog niet…
Dat was het precies wel!
Ik ben het jaar 2009 alvast goed ingevlogen! ^^

Treinen enzo

Treinen vind ik persoonlijk het leukste vervoermiddel.

Ik weet niet precies waarom, omdat er wel meerdere redenen zijn die het reizen met de trein aangenaam maken.

Hoewel mijn allereerste treinervaring allesbehalve hetgeen je als memorabel wil beschouwen, is, is in de loop der jaren mijn kijk op het reizen met de trein aardig verandert.
Mijn eerste treintrip, voor zover ik die kan herinneren, was op een leeftijd die ik mij ook niet meer al te best herinner, maar laten we aannemen dat ik klein was.
Ik heb een zus die anderhalf jaar jonger is en zij zat toen nog in een buggy dus je mag wel aannemen dat ik geen puberale leeftijd had.
But that’s not the point. We gingen voor een dagje naar zee (iets wat elke familie wel eens doet) en we gingen met de trein gaan!
Het leukste toen al aan treinen, vond ik het feit dat je nooit wist of het jouw trein was die vertrok of de trein naast de jouwe. Je weet wel, een bus, een tram, een auto, … Die zaken vertrekken duidelijk vanwege de vertreksshock (of hoe kan ik dit het beste omschrijven). Een trein heeft deze niet (altijd), waardoor er soms wel eens de illusie wordt gewekt dat de trein naast de jouwe vertrekt.
In ieder geval; het werd pas traumatisch toen we terug in Antwerpen Centraal aankwamen van een vermoeide dag zee. Mijn zus in de buggy en mijn moeder die deze wat onhandig uit het rijtuig probeerde te helpen, waren mij precies op slag vergeten. Ik moest verdomme ook nog de trein zien af te geraken?! Wanneer er dan plots een *teeuuut* geluid (of dergelijke) weerklinkt, die mij deed blijken dat de treindeuren zich gingen sluiten. En ik maar hopen dat mijn moeder een beetje zou opschieten zodat ik ook nog de vaste grond zou kunnen voelen?

Nou ja, zoals ik al zei, dit was slechts mijn eerste treinervaring die ik me echt herinner. Ondertussen heb ik er al heel wat meer achter de rug, waaronder aangename en soms ietwat minder aangename.

Mijn treingereis is procentueel erg gestegen in tegenstelling tot neem nu 5 maand geleden. Ik zou megod niet weten met hoeveel procent, maar laten we aannemen dat het veel is.
Wellicht dat dit te maken heeft met mijn vriend waarmee ik op de koop toe vandaag (ondertussen al gisteren zie ik net aan het uur) 3 maand mee samen ben.
Onze afstand is het meest haalbaar met de trein (in mijn geval dan toch, omdat ik nog niet over een echt rijbewijs noch auto beschik). En hoewel hij me daarentegen vaak voorstelt van met de trein weg te doen, bedank ik hem daar vaak voor.

Ik neem niet aan dat veel mensen dit snappen, maar ik hou van het feit dat (hoewel er veel mensen alleen maar over kunnen zagen) de trein een erg betrouwbaar voertuig is. Tot heden toe heb ik nooit last gehad van vertragingen (en indien ja, slechts met 5 minuten waarvan ik niet vind dat deze aanleiding zouden moeten geven tot klagen).
Bovendien, iets wat mijn vriend trouwens niet zo goed begrijpt, hou ik van de stilte die zich vaak voordoet op treinen. Je ziet een hele hoop passagiers die alleen reizen, vaak te schuw om met andere mensen te praten.
Op zich ben ik een vrij sociaal persoon (al zeg ik het zelf), maar soms heb ik nood aan die stilte om die dan weer op zijn beurt op te vullen met muziek. In die 20 minuten bijvoorbeeld dat ik van Antwerpen Centraal naar Duffel reis (helaas wel op een stoptrein) concentreer ik me op mijn spiegelbeeld in de ruiten van de trein. Gedurende 20 minuten kan ik genieten van het feit dat ik alleen ben met mijn muziek en moet ik mij geen zorgen maken over wat al dan niet gepast is om te zeggen in een bepaalde situatie of moet ik geen nieuw onderwerp aansnijden om onaangename stiltes te vermijden (iets waar ik zeer slecht in ben).
Wanneer ik in de auto zit met mijn vriend echter, verwacht deze bijna altijd dat er iets gezegd wordt en ik kan je eerlijk zeggen, als je zoiets van mij verwacht, heb je de verkeerde verwachtingen. Ik weet ook niet hoe dat komt, zo ben ik nu eenmaal.

Een van de laatste dingen dat mij altijd zo leuk lijkt aan het reizen met de trein, zijn de annonces in kranten zoals de metro of tijdschriften zoals de Humo (zie Uitlaat), waarin er vaak wordt verwezen naar een andere passagier.
Niet dat ik daar ooit in vermeld zal worden, maar hoe dan ook; het is vermakend en een handig tijdverdrijf voor op de trein!

Zo… Dat was mijn uiterst lange blog voor vandaag.
Al deze treinpraat doet mij er ineens aan denken dat ik mij ook nog een nieuwe key card moet aanschaffen.
Niet vergeten dat in de loop van de week te doen!

Tandpasta en puistjes

Tandpasta, zogezegd hét wondermiddel voor alles!

Op de Filippijnen bijvoorbeeld, beschouwen ze dat als een perfect voorbehoedsmiddel.
Een meisje uit mijn klas van vroeger, beweerde dat wanneer je krassen op je CD had, je daar gewoon wat tandpasta over moest smeren, deze de krassen als het ware zouden ‘opvullen’ en je CD weer perfect in orde maakte. Dat is alleszins wat ze onze goedgelovige leerkracht Frans van innertijd vertelde toen de CD die we gebruikten de hele tijd haperde.
En puistjes, natuurlijk! Dat is toch hetgeen ze mij altijd wijsmaakten.

Ik weet niet in hoeverre jullie als lezers nu zullen kunnen volgen, maar I’ll give it a try.
Soms heb je zo vlak voordat er een puistje doorkomt, zo’n pijn op die plek waar dan later het witte gedoe dreigt te verschijnen.
Nu heb ik al dagen zo’n pijn aan mijn linkerneusvleugel (en het is uiterst pijnlijk, laat ik u dat even medelen).
Wanhopig heb ik heel de medicijnkast uitgepluist, op zoek naar dat ene middel dat mij misschien wel van mijn pijn (en ook puistje?) kan verlossen! Helaas heb ik niks gevonden.
Zag ik daar toch wel het heilige wondermiddel staan zeker? Tandpasta!

Ik, hoopje op m’n neus gesmeerd en gaan slapen.
’t Voelde nogal ‘pikant’ aan, maar wie mooi wil zijn, moet pijn lijden?
Op zich heb ik geleden voor niets, want het mocht niet baten.
Pijn is niet weg en er is nog steeds geen puistje zichtbaar.

Wie weet is het wel iets compleet anders, maar ben ik gewoon te lui om eens naar de dokter te gaan met de vraag “Dokter, weet u wat dit is?” om dan waarschijnlijk toch maar volgend antwoord te krijgen: “Dat is waarschijnlijk niets ernstigs en gaat binnekort wel over!” en vervolgens 21 euro te betalen.

Dus wacht ik nu geduldig (ondertussen wel al iets minder geduldig) af, hopende dat deze pijn mijn linker neusvleugel dra verlaat!

Mirauds Kwikfontein

Ik doe mijn job hier ontzettend slecht.

Het is al bijna een maand geleden sinds mijn laatste post en hoewel ik niet over al te veel trouwe lezers beschik, voel ik me om de een of andere reden toch wel schuldig.

Maar ik kan jullie enkele redenen geven:
1. Ik heb een nieuwe vriend en daar spendeer je natuurlijk ettelijke tijden mee. ^^ Verder treed ik hierover niet in detail.
2. Ik zat voor een weekje in Barcelona met school, werken van Dalí en Gaudí te bewonderen en Miraud, die mij voor geen centimeter aansprak. (In dat laatste geval kan je evengoed je kleine peuter een verfborstel in de handen duwen, hem een blad papier voorschotelen en zeggen: “Ga je gang maar lieve schat!”. Alleen Mirauds Kwikfontein sprak mij aan.)
3. Schoolwerk laat me maar niet met rust. Mij hadden ze verzekerd dat het werk van een 6de jaar in tegenstelling tot dat van een 5de jaar wel wat minder zou zijn. Voor zij die van 5 naar 6 gaan, maak je geen illussies wijs, het is allesbehalve waar!
4. En dan heb je nog zoiets dat we het best kunnen omschrijven als een hobby: voetbal. Want ook dat neemt tijd in beslag (meestal een vrijdagavond).

Ik zou met plezier nog een heel verslag willen geven van alle zaken die ik heb gezien en alle zaken die ik heb gemist (zoals de openlesweek aan de KUL, waarvoor je je blijkbaar moest inschrijven, wat mij volledig is ontgaan! >< ).

Maar laat ik het hier maar bij laten, aangezien het uiterst boeiende L’étranger van Albert Camus op me te wachten staat en ik dat boek in principe tegen morgen al uit moet hebben.

Aan u allen, gegroet voor vandaag, hopelijk tot gauw!

Staking 6 oktober

Het is vandaag 6 oktober en de ABVV heeft besloten een grootse staking op touw te zetten.

Ik zeg u dit vanuit de grond van mijn hart: ik hou van stakingen op maandag!

Maandagen bestaan bij mij uit 8 lesuren:
Economie, Nederlands, 2x Duits, 2x vrij, NCZ (zedenleer), natuurwetenschappen en Engels.

Vooral die 2 uur Duits na elkaar zijn om gek van te worden.

Gelukkig dat ook mevr. Mostien besloten heeft om mee te staken evenals de leerkracht NCZ en de leerkracht van natuurwetenschappen.

Gevolg: 6u vrij aan een stuk!

Conclusie: voor mijn part mogen ze ALTIJD staken op maandagen!

(Jammer van Engels wel. Moeten we dat uur speciaal weer naar school.)

I’ve got soul but I’m not a soldier

Het wordt eens tijd dat ik hier nog eens een berichtje placeer, dus bij deze…

We zijn ondertussen de 4e week school ingevlogen en ik kan niets meer zeggen dan dat het er saai aan toe gaat.
Maar wat verwacht je anders van school?
Het is niet dat ik echt snak naar weer vakantie, maar ze mogen het aantal toetsen enzovoorts wel reduceren tot een minimum!
Misschien klaag ik gewoon teveel?

In ieder geval, dat is het punt niet.
Het punt is, ik ben bezig met mijn laatste jaar middelbare school, mijn laatste jaar leerplicht, mijn kans om iets spetterends, überfantastisch en fascinerends van het schoolfeest te maken, mijn kans om barcelona te bewonderen (hoewel ik niet zo ontzettend tuk ben op die soort schooluitstapjes – noem me gerust gek), mijn laatste kans op …
Ik weet niet zeker of dat wel echt een punt is?
Boeit niet.

Tegen morgen moet ik … *haalt supercool gekafte agenda er even bij*:
– Toets economie: boekhouden
– Toets Frans: schrijf een sollicitatiebrief
– Huiswerk Nederlands: literaire teksten in zoverre mogelijk afwerken.

Dat wordt dus geen voetbaltraining voor mij vanavond!
Morgen gelukkig een uurtje later beginnen.

Ter afsluiter van dit gelul, een filmpje rechtstreeks van youtube!
Voor al jullie die moeten overleven:

Life needs music pt. 3

* You: Hot N cold – Katy Perry
* Me: I’m not over – Carolina Liar
* My friends: Let go – Megan Rochelle (again)

—

Further more:

* One – Epik High
* Get back – Demi Lovato
* Flying solo – Chris Brown
* Unexpected – Michelle Williams
* Just dance – Lady Gaga
* Dreamer – Chris Brown
* Mr. Brightside – The Killers

Vakantie recap

Het is helaas zondag 31 augustus vandaag en dit komt slecht uit om verschillende redenen.
31 augustus betekent de laatste dag vakantie voor ons, middelbare studenten.
Zondag 31 augustus wil zeggen dat 1 september op een maandag valt, m.a.w. we vliegen er meteen een hele schoolWEEK in. ><

Om niet het volledige vakantiegevoel te negeren, dacht ik eraan om een vakantie-recap te schrijven, kwestie van alle memorabele momenten nog eens vluchtig op te snuiven.

Mijn vakantie begon ik al werkende met zondagen en maandagen als mijn vrije dagen. Op zich absoluut niet boeiend. Het werkende gedeelte heb ik uitgehouden tot 18 juli met daartussen wel mijn boeiende momenten.

Zo heb ik deze vakantie mensen gezien die ik in geen jaren heb gezien waaronder K., J., JB. en E. .
Met K. en J. in Welden (nabij Oudenaarde) en dan K. een keertje hier in Antwerpen. Met E. in Antwerpen en dan een keertje in Leuven en met JB. de Efteling in Nederland onveilig maken.
Verder heb ik ook nieuwe mensen ontmoet zoals B. en C. . Heel erg aangenaam.
En natuurlijk ook nog de gebruikelijk mensen die ik praktisch elk jaar zie zoals M., T. en D. omdat ze gewoon bij me op school zitten. 
P. en Th. zijn uitzonderingen en vooral Th. wil ik vanaf nu regelmatiger zien!
Familie hoort er ook bij, waaronder mijn tante en nichtje uit Ierland: gemis alom!

Vakantie staat hier voor festivals en hoewel ik absoluut geen festivalganger ben, heb ik me toch gewaagd aan een dagje Gentse Feesten en een dagje Lokerse Feesten. Verder zal het op dat vlak niet veel boeiender worden.

Eigenlijk is er zoveel te vertellen dat het teveel is. Dus boei ik jullie maar met iets anders.

Het is vreemd. Hoewel ik deze vakantie slechts 3 dagen buitenland heb gezien (dat eigenlijk niet al te veel voorstelt aangezien het maar Nederland is) is dit slechts een van de enigste vakanties waar ik me amper tot zelfs niet heb verveeld.
Meestal aanschouw ik 2 maanden zomervakantie als te veel, maar dit jaar denk ik toch wel dat ik daar anders over denk.

Ik ben dus absoluut allesbehalve klaar voor mijn laatste 1 september.
Toch moet dit 6e en laatste jaar middelbare school op een of andere manier een vooruitzicht zijn.
Barcelona, schoolfeest, het bezoeken van universiteiten, het op zoek gaan naar een kot/appartement (hell yeah: ik heb m’n roomie al!) en 3 maanden zomervakantie!

Was het maar al zo ver.
Nog 1 jaartje!

Good old times

Eigenlijk is het helemaal niet leuk van een zus te hebben waar je maar een jaartje mee verschilt.
Zeker niet wanneer je de oudste bent.

In het begin draait het daar natuurlijk allemaal om. De oudste zijn, de leiding hebben, dingen voordoen zoals het hoort, je kleine zus op de vingers tikken wanneer ze iets fout doen, …
Jij bent diegene die wordt vertrouwd door mammie en pappie wanneer ze eens een avondje uitgaan en ze je dan zonder babysit achterlaten.

Naarmate je ouder wordt, wordt zij natuurlijk ook ouder. En op een gegeven moment bereik je dan de leeftijd waar het verschil niet meer zoveel uitmaakt.
Weg speciaal gevoel van “ik ben de oudste”.
Het valt op. Jij was gewoon het proefkonijn van je ouders: “eens kijken hoe ver we met kinderen kunnen gaan!” En als het met de oudste macheert, waarom zou het dan niet met de jongere?
En uiteindelijk (maar dan spreek ik wel meer naar de toekomst toe) kom je op het punt waar jij had gewild dat jij de jongste was. Want vrouwen zitten nu zo eenmaal in elkaar. Altijd maar jonger willen uitzien dan dat ze werkelijk zijn…

Waar is de tijd dat we nog trots waren om de oudste te zijn en waar is de tijd dat we nog erkend wilden worden als dé oudste?
*Zucht*
Dan denk je toch, good old times.